Ścieżka rozpoczyna się przy ulicy Meteorytowej, gdzie znajduje się tablica informacyjna oraz głaz upamiętniający Franciszka Jaśkowiaka (1903 ? 1983) będącego wybitnym przyrodnikiem i orędownikiem ochrony przyrody i zabytków.
Ścieżka znajduje się w Rezerwacie Meteoryty Morasko, który został otwarty 24 maja 1976 roku w celu ochrony miejsca upadku meteorytu żelaznego około 5 tysięcy lat temu oraz fragmentu lasu grądowego z rzadkimi gatunkami runa.
Punktem kulminacyjnym trasy jest szczyt Góry Morasko, która w szczytowym punkcie osiąga 154, 3 m n.p.m. Jest ona moreną czołową. Na terenie rezerwatu znajduje się 7 kraterów. Powstały one w wyniku tzw. deszczu meteorytowego, czyli równoczesnego upadku dużej liczby odłamków meteorytu na powierzchnię Ziemi. Świadczą o tym znalezione w rejonie kraterów odłamki meteorytu żelaznego, zwiększona koncentracja pyłu meteorowego w glebie, a także kształt i usytuowanie kraterów.
Meteoryt, który spadł w tym miejscu, wchodząc z wielką prędkością w atmosferę Ziemi został w wyniku tarcia o powietrze rozgrzany do wysokiej temperatury, w skutek czego rozpadł się na wiele fragmentów, które z prędkością około 3-5 km/s uderzyły w grunt. Szacuje się, że łączna masa odłamków, które upadły w tym miejscu wynosiła 80-200 t.
Największa z brył meteorytu rozgrzała się w wyniku upadku i gwałtownego zahamowania tak znacznie, że w ułamku sekundy wyparowała, powodując potężną eksplozję. Na skutek tego wybuchu powstał największy krater (około 100 m średnicy i 11,5 m maksymalnej głębokości). Krater ten otacza amfiteatralny wał ziemi wyrzuconej z jego wnętrza. Wał ten jest najwyższy w miejscu przeciwnym do kierunku, z którego nadleciał meteoryt. Dno krateru wypełnione jest obecnie wodą, która tworzy bezodpływowe jeziorko o maksymalnej głębokości około 3 m.
Sześć spośród siedmiu występujących tu kraterów wypełnionych jest wodą, tworzącą w nich małe jeziorka. Mają one regularny, kolisty lub owalny kształt. Powierzchnię wody w jeziorkach pokrywa przez całe lato zwarty kożuch rzęsy drobnej. Toń wodna poprzerastana jest kłębami pędów rogatka krótkoszyjkowego, a przy brzegach widać pojedyncze kępy turzycy prosowej i nieliczne pędy pałki wodnej. Rozwój roślin w kraterkach utrudniony jest przez ich silne zacienienie. Okolice kraterów porasta żyzny las dębowo-grabowy typu grądu środkowoeuropejskiego. Drzewostan jest dwuwarstwowy, złożony z dębu szypułkowego, tworzącego górną warstwę drzew oraz z grabu w warstwie dolnej.
Urozmaicona struktura przestrzenna nadaje zbiorowisku ciekawy, naturalny wygląd. Bogactwo gatunków tego fragmentu lasu zapewnia równowagę ekologiczną. Najmniejsze, niewielkie bryły, które z pewnością uderzyły w Górę Moraska, wybiły być może nieduże kraterki, które w ciągu minionych tysięcy lat zostały całkowicie zatarte przez erozję. Wciąż jednak znaleźć można na okolicznych polach niewielkie odłamki meteorytu – pokryte „rdzą”, nieregularne bryłki o ciężarze żelaza.
Na każdym z przystanków dydaktycznych ustawione są tablice informacyjne dokładnie opisujące dane miejsce. Końcowy odcinek ścieżki, jakim jest podejście pod samą górę jest stromy i zainstalowane są na nim progi antyerozyjne, które mają chronić szlak przed rozmywaniem, a także szkodami powodowanymi przez rowerzystów. W kilku miejscach na trasie ustawione są znaki zakazu schodzenia ze szlaku czy zrywania roślin, aby przypomnieć zwiedzającym, jakich zasad należy przestrzegać.
Autorka: Kinga Mikołajczyk
Wchodzimy do rezerwatu… / Fot. Kinga Mikołajczak
Rozpoczynający ścieżkę głaz. / Fot. Kinga Mikołajczak
Bogactwo gatunków tego fragmentu lasu zapewnia równowagę ekologiczną. / Fot. Kinga Mikołajczak
Mapka poglądowa
